Fyrir þá sem vilja skemmtilega færslu eða þekkja Ásrúnu farið þá aðeins neðar.
Þegar ég var á leikskóla átti ég fullt af vinum. Þá var auðvelt að eignast vini því að maður réðst bara á næsta mann og spurði hann hvort hann vildi koma í pleimó/læknisleik/mömmuleik/bíló/legó/barbie eða eitthvað annað gott og manneskjan var oftast til í það. Síðan byrjaði maður að leika sér aftur næsta dag við þessa sömu manneskju og þá voru við orðin vinir. Þá skipti heldur ekki máli hvort manneskjan var strákur eða ekki, sem breyttist mjög fljótt þegar ég kom í grunnskóla.
Besti vinur minn á leikskóla var einmitt strákur. Hann hét Aron. Aron var jafngamall mér og við skemmtum okkur oft saman við að klifra í trjám, svindla í feluleikjum og flétta póníhesta. Síðan fórum við í grunnskóla og sáumst lítið eftir það. Aron er líka MH-ingur en núna erum við of hipp og kúl til að flétta póníhesta og klifra í trjám og rétt drullum okkur til að segja hæ á göngunum. Það finnst mér leiðinlegt. Aron, ef þú lest þetta þá er þér velkomið að koma heim til mín og flétta póníhesta hvenær sem þú vilt!
Þegar ég kom í grunnskóla fékk ég strákaveikina og fannst strákar vera mengun. Ég var með ofnæmi fyrir strákum. Ekki útaf því að mér fyndist þeir leiðinlegir heldur útaf því að það var tískan. Hins vegar stalst ég stundum til að leika við syni vinafólks pabba og mömmu. Ég veit ekkert hvað varð um þá stráka nema reyndar einn. Hann býr núna í Breiðholtinu og er í hljómsveit. Við erum nálægt því að vera of töff til að segja hæ. Það finnst mér leiðinlegt.
Þetta læknaðist samt mikið í gagnfræðiskóla og núna eru strákar nálægt helmingnum af mínum vinum. Það er ekki leiðinlegt. Hins vegar er annað og það eru kunningjar. Eða eiginlega ekki kunningjar heldur einu stigi neðar en kunningjar. Síðan ég byrjaði í MH hef ég eignast slatta af einu stigi neðar en kunningjum. Það er fólk sem ég hitti utan skólans á böllum, í partíum, í ferðum, úti á bílastæðinu, fóboltamótinu eða annars staðar utan skóla. Þetta er svona fólk sem eru bestu vinir mínir þá, við lofum hvort öðru að verða vinir að eilífu (eða FF, friends forever) og skemmtum okkur gríðarlega. Svo kemur mánudagur og maður hittir þetta fólk í skólanum. Það er mjög slæm tilfinning af vita ekki hvort maður eigi að segja hæ eða bara ganga framhjá. Ég samt verð að segja að mér finnst svo asnalegt að heilsa ekki einhverjum ef þú þekkir manneskjuna og þú veist alveg að hún þekkir þig líka. Ég er ekki að segja að ég geri það ekki sjálf, ég er rosalega slæm í að heilsa fólki. Svo er það líka skrýtið að maður er kannski búin að ganga framhjá annars stigs kunningjum sínum í skólanum í margar vikur og aldrei heilsa en svo hittirðu þessa sömu manneskju aftur utan skóla og þá er þetta allt í einu FF aftur. Mjög undarlegt.
Einu sinni var ég lítil, og átti fullt af vinum:
Núna er ég í menntaskóla og of kúl til að heilsa fólki sem ég þekki:
En þessu skal breyta
