Heyjó

Ugh, ég veit að ég er ekki búin að skrifa neitt nýlega en það eru bara þrjár vikur síðan tölvan mín kom úr viðgerð og ég er búin að vera í Sims alveg síðan svo að ég hef bara ekki haft tíma til þess að blogga. Sorry, sýndarveruleikavinir mínir eru bara meira spennandi en alvöru vinir mínir.
Þetta verður mjög innihaldsríkt og málefnalegt blogg sem verður vonandi hægt að ræða um á málfundi í Norðurkjallara.


Hlutir sem ég er hrædd um að komi fyrir mig:


Ég er alltaf hrædd við að strætóinn sem ég er í hafi breytt um endastöð og endastöðin sé t.d. á Hlemmi þegar ég er að fara niður á Lækjartorg. Ástæðan fyrir því að ég er hrædd við það er að einu sinni tók ég fimmuna í vitlausa átt þegar ég var 11 ára og lenti úti á Skeljanesi í staðinn fyrir Bústaðavegi. Þá þurfti ég að bíða í 20 mínútur inni í strætónum þangað til hann lagði af stað í hina áttina. Það var ekki svo slæmt, það versta var þegar endastöðin var komin og strætóbílstjórinn sagði að þessi strætó færi ekki lengra og spurði hvort ég hefði villst. Oh, hvílík skömm. Núna er ég alltaf á varðbergi þegar margir fara út úr strætó í einu því að það gæti verið búið að skipta um endastöð og ég vil ekki vera ein eftir.


Ég reyni að forðast útlendinga úti á götum sem líta út fyrir að vera villtir. Ég er nefninlega hrædd við að þeir byrji að tala við mig og spyrji mig hvar einhver gata er sem ég veit alveg hvar er en man það bara ekki. Það er svo vandræðalegt að geta ekki leiðbeint túristum í sínu eigin hverfi. Ég ætla að halda áfram að sálgreina sjálfa mig og ég býst við að þetta sé vegna þess að einu sinni leiðbeindi ég túrista í vitlausan strætó sem fór ekki í Vesturbæinn heldur upp í Breiðholt. Þetta gæti verið tengt áfallinu í sambandi við strætó sem ég nefndi áðan. Gæti líka verið að einu sinni settist Indverji við hliðina á mér í strætó og spurði mig um númerið mitt, hann var svona fjörutíu ára svo ég sagði að ég ætti ekki síma. Ah, þegar ég rifja það upp man ég reyndar að þetta var sami maðurinn og ég sendi með vitlausum strætó. Ekki viljandi samt, minnir mig.


Ég er líka hrædd við að fólk sem ég þekki lítið byrji að tala við mig. Þó það sé ekki nema "Hvernig gekk í prófinu?" þá finnst mér það hræðilegt vegna þess að þá finnst mér eins og ég sé orðin skyldug til þess að halda samtalinu gangandi til þess að það myndist ekki óþægilegar þagnir (myndist þagnir?) og það komi vandræðaleg bros. Úff, ég fæ alveg hroll við tilhugsunina um vandræðalegar þagnir, þær eru hræðilegar.


Síðasta sem ég er hrædd um að gerist er að ég fari í fínt boð og það verði ensk jólakaka að borða. Þetta er annað tengt barnæsku minni þar sem ég fór í kaffi til frænku minnar á Kópaskeri og meðal annars var ensk jólakaka á borðinu. Ég var búin að fá mér nokkrar pönnukökur og snúða og ákvað svo að prófa þessa fínu köku. Ég fann strax að þetta höfðu verið mikil mistök því að strax og ég stakk fyrsta bitanum upp í mig áttaði ég mig á því að þetta var versta kaka sem ég hafði nokkurn tímann smakkað og ég fékk klígju af því að reyna að kyngja henni. Hins vegar þekkti ég þessa frænku mína ekki mikið svo ég þorði ekki að skilja kökuna eftir. Líka var það að eins og margir vita sem þekkja mig þá er ég ekki mjög hófsöm þegar kemur að mat og fékk mér þess vegna stóran bita af þessari girnilegu köku (það er að segja, þegar hún var ennþá girnileg, ekki algjör martröð eins og hún varð stuttu síðar) og þurfti svo að klára hann allan.


Vonandi getur Strætó notað þetta blogg til að endurskipuleggja leiðakerfið sitt og koma þar með í veg fyrir að önnur börn gangi í gegnum það sama og ég þurfti að ganga í gegnum.

En fyrir þá sem finnst ensk jólakaka rosa góð: